Ból barku

Artroskopia jest najczęściej wybieraną metodą operacji barku, ze względu na jej małoinwazyjność i możliwość szybszego rozpoczęcia rehabilitacji. Przez pierwsze 6 tygodni po zabiegu należy unikać obciążania operowanego barku, stosując temblak lub ortezę. W początkowym etapie rehabilitacja skupia się na redukcji obrzęku, łagodzeniu bólu oraz wspieraniu regeneracji. Wykorzystuje się w tym celu masaż limfatyczny oraz zabiegi fizykoterapeutyczne. Po zagojeniu rany pooperacyjnej ważne jest mobilizowanie blizny, stosując techniki mobilizacji powięzi, masaż bańką oraz kinesiotaping.

Zachowawcze leczenie opiera się na fizjologii gojenia tkanek. Pierwsza faza, zwana ostrą, rozpoczyna się bezpośrednio po urazie. W ciągu pierwszych dni należy stosować zimne okłady przez 20 minut co 2 godziny, aby złagodzić ból i wspomóc regenerację tkanek. W tym czasie zaleca się zabiegi fizykalne, takie jak  magnetoterapia, ultradźwięki, laseroterapia, TENS oraz jonoforeza. Dodatkowo, masaż limfatyczny może pomóc w przesunięciu obrzęku z barku do pobliskich węzłów chłonnych, co przyspiesza proces regeneracji.

Przewlekły ból barku, niezależnie od pierwotnej przyczyny, często wiąże się z nieprawidłową postawą ciała i nieefektywnym oddychaniem u pacjentów. Skutecznym wstępem do terapii może być reedukacja i trening oddechowy, praca manualna na przeponie oraz odpowiedni trening mięśni brzucha. Warto włączyć techniki manualne, takie jak terapia mięśniowo-powięziowa, FDM, czy terapia punktów spustowych. Kluczowe jest aktywne wzmacnianie osłabionych mięśni i rozluźnianie nadaktywnych, gdyż często dochodzi do zaburzenia równowagi mięśni łopatki, znanego jako zespół skrzyżowania górnego. Sytuacje takie występują na przykład podczas długotrwałej pracy przy biurku, kiedy wzrok jest skierowany w dół, głowa wysunięta do przodu, plecy zaokrąglone, a barki uniesione i zrotowane do wewnątrz. Zmiana nawyków posturalnych oraz dostosowanie ergonomii miejsca pracy są równie istotne w procesie leczenia.